PRODUKT NIEDOSTĘPNY
Upowszechniająca się w ostatnich dziesiątkach lat mentalność prorozwodowa sprawia, że powiększa się krąg małżonków, także należących do Kościoła katolickiego, którzy po zawarciu małżeństwa kanonicznego (kościelnego) rozchodzą się, otrzymują rozwód, po czym zwierają nowe małżeństwo (cywilne).
Nieuznawanie przez Kościół nowego związku osoby rozwiedzionej stanowi poważny problem życiowy dla tych małżonków, którzy zachowali wiarę i pragną korzystać ze wszystkich środków uświęcenia. Szczególnie dotkliwe staje się dla nich pozostawanie poza nurtem życia sakramentalnego, a płynący stąd dyskomfort potęguje u nich niejednokrotnie świadomość braku jakiejkolwiek perspektywy pozwalającej liczyć na zmianę zaistniałego stanu rzeczy. W wielu przypadkach ta bolesna dla nich prawda o „wykluczeniu” ich, jak to często (błędnie) mówią, od sakramentów, w tym od przyjmowania Komunii świętej, wydaje im się nader surowa i nie do końca zrozumiała. Tym bardziej, że coraz częściej, czego jesteśmy świadkami, dają się słyszeć głosy, ujawnione m.in. na ostatnim synodzie biskupów w 2014 i 2015 roku, postulujące umożliwienie wymienionej kategorii osób dostępu osób do Eucharystii.
Praca niniejsza jest próbą udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w stosunku do małżonków rozwiedzionych i pozostających w nowych związkach Kościół powinien kierować się bardziej sprawiedliwością czy miłosierdziem. A może po prostu prawdą?
